Wonderbaarlijk, die kronkels in mijn hersenen soms… Vanaf mijn 14e ongeveer ben ik groot fan van Noorwegen en alles wat met Noorwegen te maken heeft. Mijn middelbare schooltijd heb ik afgesloten met een zomer aardbeien plukken in de Hardanger, een onvergetelijke ervaring! Daarna ben ik in Groningen Noorse taal en letterkunde gaan studeren. Ik studeerde het grootste deel van mijn tijd en vond het geweldig om de taal steeds beter onder de knie te krijgen. Als ik niet aan het studeren was, deden mijn studiegenoten/vriendinnen en ik meestal wel iets wat ergens een link had met Noorwegen of op zijn minst Scandinavië. Omdat ik vanuit het zuiden des lands naar Groningen verhuisde voor mijn studie, maakte ik met name in de weekends veelvuldig gebruik van de trein, oftewel, de spoorwegen. Een prima gelegenheid om te studeren ?. Al snel kwam ik erachter dat mijn hersenen zo met Noorwegen bezig waren dat ze bij het iets sneller doorlezen van een willekeurige tekst niet meer spoorwegen lazen, maar Noorwegen… (wat de betreffende tekst waarschijnlijk niet eens altijd slechter maakte…).
Laatst overkwam me weer iets dergelijks. Ik zat achter mijn computer om iets met recepten, koken, catering…. te doen en manlief keek tv. Het programma wat hij keek, ging over een bekend persoon, geen idee wie… Ik luisterde met, nou, misschien een kwart oor toen ik iemand iets hoorde zeggen over een kookverslaving. ‘Dat is toch helemaal niet erg, heb ik ook’ was mijn eerste gedachte… en het duurde even voordat het kwartje viel en ik begreep dat het om een, aanmerkelijk ernstigere, verslaving ging dan mijn ‘kook’-verslaving ☺️. Om ontwenningsverschijnselen te voorkomen ben ik vanochtend, ondanks het warme weer, toch maar weer de keuken in gegaan: platbrood met za’atar, Griekse yoghurt, tuinbonenspread en geroosterde tomaat, kapucijners uit eigen tuin met citroenolie en pecorino en bataatpuree met geroosterde paprika’s en granaatappeldressing…. ik geloof niet dat het ooit zal lukken om af te kicken…
