Het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt… ergens weet je dat wel, maar soms wordt het wel weer even heel erg duidelijk… zoals de avond voor hemelvaart. Manlief, oudste zoon en jongste zoon waren op scoutingkamp en ik verheugde me op een paar ontspannen dagen met middelste zoon en dochter. Maar dat liep even anders… Middelste zoon brak namelijk op de avond voor hemelvaart beide onderarmen, zowel het spaakbeen als de ellepijp in beide armen waren helemaal door! Maar wat was hij dapper! Ondanks de pijn hield hij zich groot! Samen met zoonlief bleef ik een nachtje in het ziekenhuis waar de volgende dag werd besloten dat hij een week later zou worden geopereerd om pennen of plaatjes in zijn armen te plaatsen. Eenmaal thuis moest zoonlief met alles geholpen worden maar ondanks dat hadden we met z’n drieën toch een paar gezellige en rustige dagen. De woensdag van de operatie volgende de tweede episode van dit toch wel spannende avontuur. Wat duurt wachten lang als je kind op de operatietafel ligt ☺️. En wat had ik met hem te doen toen hij klappertandend en met veel pijn op de verkoeverkamer lag, oh wat had ik zijn plaats graag ingenomen! Omdat de pijn niet minder werd, werd besloten om zoonlief een nacht in het ziekenhuis te laten blijven. Manlief heeft me afgelost toen zoonlief eenmaal op de kinderafdeling lag, zodat ik naar huis kon om te gaan koken… ik had namelijk op vrijdag een grote catering voor een bruiloft… en hoewel zoonlief zonder enige twijfel op de eerste plaats komt, vond ik dat ik me ook voor honderd procent moest inzetten voor deze opdracht. ’s Avonds laat ben ik teruggegaan naar het ziekenhuis om de nacht bij zoonlief te kunnen doorbrengen en de volgende ochtend weer op tijd naar huis om te koken. Gelukkig mocht zoonlief in de loop van de ochtend ook naar huis! Eenmaal op de bank geïnstalleerd, zag hij het niet echt zitten om ’s avonds naar boven te gaan om in zijn bed te slapen en omdat ik voorzag dat ik die nacht nog lang zou moeten doorwerken besloten we dat zoonlief beneden op de bank zou slapen. Het werd wat mij betreft een bijzondere nacht, terwijl zoonlief ondanks alles rustig lag te slapen op de bank, zag ik het donker worden en weer licht terwijl ik kookte, bakte en brooddeeg kneedde. Gelukkig werd de pijn de volgende dag steeds wat minder en kwam de echte zoonlief, wat een bikkel, weer steeds meer tevoorschijn. En gelukkig lukte het, met nog wat hulp van mijn moeder, om de catering op tijd af te leveren bij het bruidspaar!! Inmiddels lijkt de rust weer een beetje wedergekeerd en kijk ik terug op een intense en bijzondere periode. Plannen maak ik nog steeds, maar voorlopig nog met iets meer slag om de arm dan voorheen…
